ಕ್ಷಮಾ ಷೋಡಶಿ ಸ್ತೋತ್ರಮ್ क्षमा षोडशि स्तोत्रम् kshama shodashi stotram

by others
Kshamashodashi stotram
 ಕ್ಷಮಾ ಷೋಡಶಿ ಸ್ತೋತ್ರಮ್  

ಶ್ರೀವೇದವ್ಯಾಸಭಟ್ಟಾರ್ಯಪುತ್ರರತ್ನೈಃ ಶ್ರೀವೇದಾಚಾರ್ಯಭಟ್ಟೈರನುಗೃಹೀತಾ
ಶ್ರೀರಸ್ತು ।
ಶ್ರೀಮತೇ ಹಯಗ್ರೀವಾಯನಮಃ ।
ಶ್ರೀಮತೇ ರಾಮಾನುಜಾಯ ನಮಃ ॥

ಯಶ್ಚಕ್ರೇ ರಂಗಿಣಸ್ಸ್ತೋತ್ರಂ ಕ್ಷಮಾಷೋಡಶಿನಾಮಕಮ್ ।
ವೇದವ್ಯಾಸಸ್ಯ ತನಯಂ ವೇದಾಚಾರ್ಯಂ ತಮಾಶ್ರಯೇ ॥

ಶ್ರೀರಂಗೇಶ! ಯಯಾ ಕರೋಷಿ ಜಗತಾಂ ಸೃಷ್ಟಿಪ್ರತಿಷ್ಠಾಕ್ಷಯಾನ್
     ಅತ್ರಾಮುತ್ರ ಚ ಭೋಗಮಕ್ಷಯಸುಖಂ ಮೋಕ್ಷಂ ಚ ತತ್ತತ್ತೃಷಾಮ್ ।
ತ್ವತ್ಸ್ವಾತನ್ತ್ರ್ಯಮಪೋಹ್ಯ ಕಲ್ಪಿತಜಗತ್ಕ್ಷೇಮಾಽತಿಹೃದ್ಯಾ ಸ್ವತಃ
     ಕ್ಷಾನ್ತಿಸ್ತೇ ಕರುಣಾಸಖೀ ವಿಜಯತಾಂ ಕ್ಷೇಮಾಯ ಸರ್ವಾತ್ಮನಾಮ್ ॥ 1॥

ಪಾಪಾನಾಂ ಪ್ರಥಮೋಽಸ್ಮ್ಯಹಂ ಭವತಿ ಚೇಚ್ಛಾಸ್ತ್ರಂ ಪ್ರಮಾಣಂ ಪರಂ
     ಶ್ರೀರಂಗೇಶ ! ನ ವಿದ್ಯತೇಽತ್ರ ವಿಶಯಸ್ಸನ್ತ್ಯೇವ ತೇ ಸಾಕ್ಷಿಣಃ ।
ಪೃಷ್ಟ್ವಾ ತಾನಧುನಾ ಮಯೋದಿತಮಿದಂ ಸತ್ಯೇನ ಗೃಹ್ಯೇತ ಚೇತ್
     ಸತ್ಯಂ ಹ್ಯುಕ್ತಮಿತಿ ಕ್ಷಮಸ್ವ ಭಗವನ್ ಸರ್ವಂ ತದಸ್ಮತ್ಕೃತಮ್ ॥ 2॥

ತ್ವತ್ಕ್ಷಾನ್ತಿಃ ಖಲು ರಂಗರಾಜ ! ಮಹತೀ ತಸ್ಯಾಃ ಪುನಸ್ತೋಷಣೇ
     ಪರ್ಯಾಪ್ತಂ ನ ಸಮಸ್ತಚೇತನಕೃತಂ ಪಾಪಂ ತತೋ ಮಾಮಕಮ್ ।
ಲಕ್ಷ್ಯಂ ನೇತಿ ನ ಮೋಕ್ತುಮರ್ಹಸಿ ಯತಃ ಕುತ್ರಾಪಿ ತುಲ್ಯೋ ಮಯಾ
     ನಾನ್ಯಸ್ಸಿದ್ಧ್ಯತಿ ಪಾಪಕೃತ್ ತದಧುನಾ ಲಬ್ಧಂ ತು ನೋಪೇಕ್ಷ್ಯತಾಮ್ ॥ 3॥

ಪುಣ್ಯಂ ಪಾಪಮಿತಿ ದ್ವಯಂ ಖಲು ತಯೋಃ ಪೂರ್ವೇಣ ಯತ್ಸಾಧ್ಯತೇ
     ತತ್ತ್ವದ್ವಿಸ್ಮೃತಿಕಾರಕಂ ತನುಭೃತಾಂ ರಂಗೇಶ! ಸಂಜಾಯತೇ ।
ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯಸ್ಯ ತು ಯತ್ಫಲಂ ತದಿಹ ತೇ ದುಃಖಚ್ಛಿದಃ ಸ್ಮಾರಕಂ
     ತೇನಾನೇನ ಕೃತಂ ತದೇವ ಶಿಶುನೇತ್ಯಸ್ಮತ್ಕೃತಂ ಕ್ಷಮ್ಯತಾಮ್ ॥ 4॥

ಪುಣ್ಯಂ ಯತ್ತವ ಪೂಜನಂ ಭವತಿ ಚೇತ್ ತತ್ಕರ್ತುರಿಷ್ಟೇ ಕೃತೇ
     ತತ್ಸ್ಯಾದ್ರಂಗಪತೇ! ಕೃತಪ್ರಕೃತಿಕೃತಂ ಸರ್ವೇಽಪಿ ತತ್ಕುರ್ವತೇ ।
ಪಾಪಂ ಚೇದಪರಾಧ ಏವ ಭವತಸ್ತತ್ಕರ್ತೃಸಂರಕ್ಷಣೇ
     ಕ್ಷಾನ್ತಿಸ್ತೇ ನಿರುಪಾಧಿಕಾ ನಿರುಪಮಾ ಲಕ್ಷ್ಯೇತ ತತ್ ಕ್ಷಮ್ಯತಾಮ್ ॥ 5॥

ನ ದ್ವಿತ್ರಾಣಿ ಕೃತಾನ್ಯನೇನ ನಿರಯೈರ್ನಾಲಂ ಪುನಃ ಕಲ್ಪಿತೈಃ
     ಪಾಪಾನಾಮಿತಿ ಮತ್ಕೃತೇ ತದಧಿಕಾನ್ ಕರ್ತುಂ ಪ್ರವೃತ್ತೇ ತ್ವಯಿ ।
ತೇಭ್ಯೋಽಪ್ಯಭ್ಯಧಿಕಾನಿ ತಾನ್ಯಹಮಪಿ ಕ್ಷುದ್ರಃ ಕರೋಮಿ ಕ್ಷಣಾತ್
     ತದ್ಯತ್ನಸ್ತವ ನಿಷ್ಫಲಃ ಖಲು ಭವೇತ್ ತತ್ತೇ ಕ್ಷಮೈವ ಕ್ಷಮಾ ॥ 6॥

ಸಮ್ಭೂಯಾಖಿಲಪಾತಕೈರ್ಬಹುವಿಧಂ ಸ್ವಂ ಸ್ವಂ ಫಲಂ ದೀಯತಾಂ
     ಸರ್ವಂ ಸಹ್ಯಮಿದಂ ಮಮ ತ್ವಯಿ ಹರೇ ! ಜಾಗ್ರತ್ಯಪಿ ತ್ರಾತರಿ ।
ದುಃಖಾಕ್ರಾನ್ತಮವೇಕ್ಷ್ಯ ಮಾಮಿಹ ಜನೋ ದುಷ್ಟಾಶಯತ್ಸ್ವದ್ಗುಣಾನ್
     ಕ್ಷಾನ್ತ್ಯಾದೀನ್ ಪ್ರತಿ ದುರ್ವಚಂ ಯದಿ ವದೇತ್ ಸೋಢುಂ ನ ತಚ್ಛಕ್ಯತೇ ॥ 7॥

ಕ್ಷಾನ್ತಿರ್ನಾಮ ವರೋ ಗುಣಸ್ತವ ಮಹಾಂಚ್ಛ್ರೀರಂಗಪೃಥ್ವೀಪತೇ!
     ಸೋಽಯಂ ಸನ್ನಪಿ ಸಾಪರಾಧನಿವಹಾಭಾವೇ ನ ವಿದ್ಯೋತತೇ ।
ತಸ್ಮಾನ್ನೈಕವಿಧಾಪರಾಧಕರಣೇ ನಿಷ್ಠಾವತಾ ನಿತ್ಯಶಃ
     ಪ್ರಾಪ್ನೋತ್ಯೇಷ ಮಯಾ ಪ್ರಕಾಶಮತುಲಂ ಪ್ರಾಪ್ಸ್ಯಾಮ್ಯಹಂ ಚ ಪ್ರಥಾಮ್ ॥ 8॥

ಮತ್ಪಾಪಕ್ಷಪಣಾಯ ಯೋಜಯಸಿ ಚೇದ್ಘೋರೇಣ ದಂಡೇನ ಮಾಂ
     ರಂಗಾಧೀಶ್ವರ! ಕೇವಲಾಘಕರಣಾದ್ದುಃಖಂ ಮಮ ಸ್ಯಾನ್ಮಹತ್ ।
ತದ್ದ್ರಷ್ಟುರ್ಭವತೋಽಪಿ ದುಃಖಮತುಲಂ ಘೋರಂ ದಯಾಲೋ! ಭವೇತ್
     ತಸ್ಮಾತ್ ತೇಽಪಿ ಸುಖಾಯಮತ್ಕೃತಮಿದಂ ಸರ್ವಂ ತ್ವಯಾ ಕ್ಷಮ್ಯತಾಮ್ ॥ 9॥

ದೇವ ! ತ್ವಾಂ ಶರಣಂ ಪ್ರಪನ್ನಮಪಿ ಮಾಂ ದುಃಖಾನ್ಯನನ್ಯಾಶ್ರಯಂ
     ಬಾಧನ್ತೇ ಯದಿ ಸರ್ವಪಾಪನಿವಹಾತ್ ತ್ವಾಂ ಮೋಕ್ಷ- ಯಿಷ್ಯಾಮ್ಯಹಮ್ ।
ಇತ್ಯುಕ್ತಂ ತವ ವಾಕ್ಯಮರ್ಥವಿಧುರಂ ಜಾಯೇತ ಯದ್ವಾ ಭವಾನ್
     ತತ್ರಾಶಕ್ತ ಇತಿ ಪ್ರಥೇತ ಹಿ ತತೋ ಮಾಂ ರಕ್ಷತು ತ್ವತ್ಕ್ಷಮಾ ॥ 10॥

ನ ತ್ವಂ ಕ್ಷಾಮ್ಯಸಿ ಚೇದಿದಂ ಮಮ ಕೃತಂ ನಾಸ್ತ್ಯತ್ರ ಕಾಚಿತ್ಕ್ಷತಿಃ
     ಪೂರ್ವಂ ಯತ್ಸಮಭೂತ್ ತದೇವ ಹಿ ಪುನರ್ಜಾಯೇತ ತಜ್ಜಾಯತಾಮ್ ।
ಯದ್ವಾ ಸ್ಯಾದಧಿಕಂ ಚ ಸೋಽಪಿ ಸುಮಹಾನ್ ಲಾಭೋಽಸ್ತು ಮೇ ತಾದೃಶಃ
     ಸ್ವಾಮಿನ್ ! ದಾಸಜನಸ್ತವಾಯಮಧಿಕಂ ಸ್ವೈರೇಣ ದೂರೀಭವೇತ್ ॥ 11॥

ಸೋಽಹಂ ಕ್ಷುದ್ರತಯಾ ಜುಗುಪ್ಸಿತತಮಂ ದುಷ್ಕರ್ಮ ನಿತ್ಯಂ ಸ್ಮರನ್
     ಕುರ್ವನ್ ಕಾಮಮಶುದ್ಧರೀತಿರಭವಂ ಶ್ರೀರಂಗಪೃಥ್ವೀಪತೇ! ।
ಏತತ್ತೇ ಮಹತೋ ವಿಶುದ್ಧಮನಸಾ ಸ್ಮರ್ತುಂ ನ ಯುಕ್ತಂ ಖಲು ಕ್ಷಾನ್ತ್ಯಾ
     ವಿಸ್ಮರ ತತ್ತತೋಽಹಮಸುಖಾನ್ಮುಕ್ತೋ ಭವೇಯಂ ಸುಖೀ ॥ 12॥

ತತ್ತತ್ಕರ್ಮಫಲಾನುರೂಪಮಖಿಲೋ ಲೋಕಸ್ತ್ವಯಾ ಸೃಜ್ಯತೇ
     ತಸ್ಮಾತ್ಕರ್ಮವಶಂವದತ್ವಮಧಿಕಂ ವಕ್ತುಂ ತವಾಪಿ ಕ್ಷಮಮ್ ।
ಶ್ರೀರಂಗೇಶ್ವರ ! ತತ್ಪ್ರಶಾನ್ತಿವಿಧಯೇ ಕ್ಷಾನ್ತ್ಯಾ ನಿರಾಕೃತ್ಯ ಮೇ
     ಸರ್ವಂ ಪಾತಕಮಾಶು ದರ್ಶಯ ಭವತ್ಸ್ವಾತನ್ತ್ರ್ಯಮತ್ಯಂಕುಶಮ್ ॥ 13॥

ಶ್ರೀರಂಗೇಶ ! ವಚೋ ಮದೀಯಮಧುನಾ ವ್ಯಕ್ತಂ ತ್ವಯಾ ಶ್ರೂಯತಾಂ
     ಪುಣ್ಯಂ ತತ್ಫಲಸಂಗಮಾತ್ರವಿರಹಾದ್ಭೂಯೋ ನ ಮಾಂ ಪ್ರಾಪ್ನುಯಾತ್ ।
ಪಾಪಂ ನೈವ ತಥಾ ಫಲಂ ವಿತನುತೇ ಶಕ್ಯಂ ನ ತದ್ವಾರಣಂ
     ತತ್ಕ್ಷಾನ್ತ್ಯಾ ತವ ಶಕ್ಯಮೇವ ತದಿಯಂ ಸದ್ಯಸ್ತ್ವಯಾ ಕಲ್ಪ್ಯತಾಮ್ ॥ 14॥

ಶ್ರೀರಂಗೇಶ್ವರ! ಪುಣ್ಯಪಾಪಫಲಯೋಃ ಸ್ವಾಧೀನತಾಂ ಕುರ್ವತೋಃ
     ಸರ್ವೇಷಾಂ ಸುಖದುಃಖಯೋಃ ಸ್ವಯಮಹಂ ಮಗ್ನಾಶಯೋ ಮಾಮಪಿ ।
ಸ್ಮರ್ತುಂ ನ ಪ್ರಭವಾಮಿ ಕಿಂ ಪುನರಹೋ ತ್ವಾಮನ್ತರನ್ತಃ ಸ್ಥಿತಂ
     ತತ್ತೇ ತ್ವಂ ಕ್ಷಮಯಾ ನಿರಸ್ಯ ಕುರು ಮೇ ತ್ವದ್ಧ್ಯಾನಯೋಗ್ಯಾಂ ದಶಾಮ್ ॥ 15॥

ಅಲ್ಪಂ ಚೇದನವೇಕ್ಷಣೀಯಸರಣಾವಾರೋಪ್ಯತಾಂ ಮತ್ಕೃತಂ
     ಕಿಂಚಿದ್ಭೂರಿ ಭವೇದಿದಂ ಯದಿ ಗುರೂನ್ ಸಂಪ್ರೇಕ್ಷ್ಯ ಮೇ ತ್ಯಜ್ಯತಾಮ್ ।
ಯದ್ವಾಽನನ್ತಮನನ್ತವೈಭವಜುಷೋ ರಂಗಕ್ಷಮಾವಲ್ಲಭ!
     ತ್ವತ್ಕ್ಷಾನ್ತ್ಯಾಃ ಖಲು ಲಕ್ಷ್ಯತಾಮನುಗುಣಾ- ಮಾನೀಯತಾಂ ತತ್ತ್ವಯಾ ॥ 16॥

ಸನ್ತ್ಯಕ್ತಸರ್ವವಿಹಿತಕ್ರಿಯಮರ್ಥಕಾಮ-
     ಶ್ರದ್ಧಾಲುಮನ್ವಹಮನುಷ್ಠಿತನಿನ್ದ್ಯಕೃತ್ಯಮ್ ।
ಅತ್ಯನ್ತನಾಸ್ತಿಕಮನಾತ್ಮಗುಣೋಪಪನ್ನಂ
     ಮಾಂ ರಂಗರಾಜ! ಪರಯಾ ಕೃಪಯಾ ಕ್ಷಮಸ್ವ ॥ 17॥

ಶ್ರೀಮಾನ್ ಕೂರಾನ್ವವಾಯೇ ಕಲಶಜಲನಿಧೌ ಕೌಸ್ತುಭಾಭೋಽವತೀರ್ಣಃ
     ಶ್ರೀವೇದವ್ಯಾಸಭಟ್ಟಾರಕತನಯವರೋ ರಂಗರಾಜಸ್ಯ ಹೃದ್ಯಃ ।
ವೇದಾಚಾರ್ಯಾಗ್ರ್ಯನಾಮಾ ವಿದಿತಗುಣಗಣೋ ರಂಗಿಣಃ ಸ್ತೋತ್ರಮೇತತ್
     ಚಕ್ರೇ ನಿತ್ಯಾಭಿಜಪ್ಯಂಸಕಲತನುಭೃತಾಂ ಸರ್ವಪಾಪಾಪನುತ್ತ್ಯೈ ॥ 18॥

ಇತಿ ಕ್ಷಮಾಷೋಡಶೀಸ್ತೋತ್ರಂ ಸಮಾಪ್ತಮ್ ।
***********

क्षमा षोडशि स्तोत्रम् 
श्रीवेदव्यासभट्टार्यपुत्ररत्नैः श्रीवेदाचार्यभट्टैरनुगृहीता
श्रीरस्तु ।
श्रीमते हयग्रीवायनमः ।
श्रीमते रामानुजाय नमः ॥

यश्चक्रे रङ्गिणस्स्तोत्रं क्षमाषोडशिनामकम् ।
वेदव्यासस्य तनयं वेदाचार्यं तमाश्रये ॥

श्रीरङ्गेश! यया करोषि जगतां सृष्टिप्रतिष्ठाक्षयान्
     अत्रामुत्र च भोगमक्षयसुखं मोक्षं च तत्तत्तृषाम् ।
त्वत्स्वातन्त्र्यमपोह्य कल्पितजगत्क्षेमाऽतिहृद्या स्वतः
     क्षान्तिस्ते करुणासखी विजयतां क्षेमाय सर्वात्मनाम् ॥ १॥

पापानां प्रथमोऽस्म्यहं भवति चेच्छास्त्रं प्रमाणं परं
     श्रीरङ्गेश ! न विद्यतेऽत्र विशयस्सन्त्येव ते साक्षिणः ।
पृष्ट्वा तानधुना मयोदितमिदं सत्येन गृह्येत चेत्
     सत्यं ह्युक्तमिति क्षमस्व भगवन् सर्वं तदस्मत्कृतम् ॥ २॥

त्वत्क्षान्तिः खलु रङ्गराज ! महती तस्याः पुनस्तोषणे
     पर्याप्तं न समस्तचेतनकृतं पापं ततो मामकम् ।
लक्ष्यं नेति न मोक्तुमर्हसि यतः कुत्रापि तुल्यो मया
     नान्यस्सिद्ध्यति पापकृत् तदधुना लब्धं तु नोपेक्ष्यताम् ॥ ३॥

पुण्यं पापमिति द्वयं खलु तयोः पूर्वेण यत्साध्यते
     तत्त्वद्विस्मृतिकारकं तनुभृतां रङ्गेश! सञ्जायते ।
पाश्चात्यस्य तु यत्फलं तदिह ते दुःखच्छिदः स्मारकं
     तेनानेन कृतं तदेव शिशुनेत्यस्मत्कृतं क्षम्यताम् ॥ ४॥

पुण्यं यत्तव पूजनं भवति चेत् तत्कर्तुरिष्टे कृते
     तत्स्याद्रङ्गपते! कृतप्रकृतिकृतं सर्वेऽपि तत्कुर्वते ।
पापं चेदपराध एव भवतस्तत्कर्तृसंरक्षणे
     क्षान्तिस्ते निरुपाधिका निरुपमा लक्ष्येत तत् क्षम्यताम् ॥ ५॥

न द्वित्राणि कृतान्यनेन निरयैर्नालं पुनः कल्पितैः
     पापानामिति मत्कृते तदधिकान् कर्तुं प्रवृत्ते त्वयि ।
तेभ्योऽप्यभ्यधिकानि तान्यहमपि क्षुद्रः करोमि क्षणात्
     तद्यत्नस्तव निष्फलः खलु भवेत् तत्ते क्षमैव क्षमा ॥ ६॥

सम्भूयाखिलपातकैर्बहुविधं स्वं स्वं फलं दीयतां
     सर्वं सह्यमिदं मम त्वयि हरे ! जाग्रत्यपि त्रातरि ।
दुःखाक्रान्तमवेक्ष्य मामिह जनो दुष्टाशयत्स्वद्गुणान्
     क्षान्त्यादीन् प्रति दुर्वचं यदि वदेत् सोढुं न तच्छक्यते ॥ ७॥

क्षान्तिर्नाम वरो गुणस्तव महाञ्च्छ्रीरङ्गपृथ्वीपते!
     सोऽयं सन्नपि सापराधनिवहाभावे न विद्योतते ।
तस्मान्नैकविधापराधकरणे निष्ठावता नित्यशः
     प्राप्नोत्येष मया प्रकाशमतुलं प्राप्स्याम्यहं च प्रथाम् ॥ ८॥

मत्पापक्षपणाय योजयसि चेद्घोरेण दण्डेन मां
     रङ्गाधीश्वर! केवलाघकरणाद्दुःखं मम स्यान्महत् ।
तद्द्रष्टुर्भवतोऽपि दुःखमतुलं घोरं दयालो! भवेत्
     तस्मात् तेऽपि सुखायमत्कृतमिदं सर्वं त्वया क्षम्यताम् ॥ ९॥

देव ! त्वां शरणं प्रपन्नमपि मां दुःखान्यनन्याश्रयं
     बाधन्ते यदि सर्वपापनिवहात् त्वां मोक्ष- यिष्याम्यहम् ।
इत्युक्तं तव वाक्यमर्थविधुरं जायेत यद्वा भवान्
     तत्राशक्त इति प्रथेत हि ततो मां रक्षतु त्वत्क्षमा ॥ १०॥

न त्वं क्षाम्यसि चेदिदं मम कृतं नास्त्यत्र काचित्क्षतिः
     पूर्वं यत्समभूत् तदेव हि पुनर्जायेत तज्जायताम् ।
यद्वा स्यादधिकं च सोऽपि सुमहान् लाभोऽस्तु मे तादृशः
     स्वामिन् ! दासजनस्तवायमधिकं स्वैरेण दूरीभवेत् ॥ ११॥

सोऽहं क्षुद्रतया जुगुप्सिततमं दुष्कर्म नित्यं स्मरन्
     कुर्वन् काममशुद्धरीतिरभवं श्रीरङ्गपृथ्वीपते! ।
एतत्ते महतो विशुद्धमनसा स्मर्तुं न युक्तं खलु क्षान्त्या
     विस्मर तत्ततोऽहमसुखान्मुक्तो भवेयं सुखी ॥ १२॥

तत्तत्कर्मफलानुरूपमखिलो लोकस्त्वया सृज्यते
     तस्मात्कर्मवशंवदत्वमधिकं वक्तुं तवापि क्षमम् ।
श्रीरङ्गेश्वर ! तत्प्रशान्तिविधये क्षान्त्या निराकृत्य मे
     सर्वं पातकमाशु दर्शय भवत्स्वातन्त्र्यमत्यङ्कुशम् ॥ १३॥

श्रीरङ्गेश ! वचो मदीयमधुना व्यक्तं त्वया श्रूयतां
     पुण्यं तत्फलसङ्गमात्रविरहाद्भूयो न मां प्राप्नुयात् ।
पापं नैव तथा फलं वितनुते शक्यं न तद्वारणं
     तत्क्षान्त्या तव शक्यमेव तदियं सद्यस्त्वया कल्प्यताम् ॥ १४॥

श्रीरङ्गेश्वर! पुण्यपापफलयोः स्वाधीनतां कुर्वतोः
     सर्वेषां सुखदुःखयोः स्वयमहं मग्नाशयो मामपि ।
स्मर्तुं न प्रभवामि किं पुनरहो त्वामन्तरन्तः स्थितं
     तत्ते त्वं क्षमया निरस्य कुरु मे त्वद्ध्यानयोग्यां दशाम् ॥ १५॥

अल्पं चेदनवेक्षणीयसरणावारोप्यतां मत्कृतं
     किञ्चिद्भूरि भवेदिदं यदि गुरून् संप्रेक्ष्य मे त्यज्यताम् ।
यद्वाऽनन्तमनन्तवैभवजुषो रङ्गक्षमावल्लभ!
     त्वत्क्षान्त्याः खलु लक्ष्यतामनुगुणा- मानीयतां तत्त्वया ॥ १६॥

सन्त्यक्तसर्वविहितक्रियमर्थकाम-
     श्रद्धालुमन्वहमनुष्ठितनिन्द्यकृत्यम् ।
अत्यन्तनास्तिकमनात्मगुणोपपन्नं
     मां रङ्गराज! परया कृपया क्षमस्व ॥ १७॥

श्रीमान् कूरान्ववाये कलशजलनिधौ कौस्तुभाभोऽवतीर्णः
     श्रीवेदव्यासभट्टारकतनयवरो रङ्गराजस्य हृद्यः ।
वेदाचार्याग्र्यनामा विदितगुणगणो रङ्गिणः स्तोत्रमेतत्
     चक्रे नित्याभिजप्यंसकलतनुभृतां सर्वपापापनुत्त्यै ॥ १८॥

इति क्षमाषोडशीस्तोत्रं समाप्तम् ।
***********